Prawo do życia w czystym środowisku jako dobro osobiste.

Jakość powietrza w Polsce od lat pozostawia wiele do życzenia, corocznie odnotowywane są znaczne przekroczenia norm jakości powietrza między innymi w zakresie stężenia pyłów PM10, PM 2,5, dwutlenku siarki, tlenku węgla, benzo (a)piranu i ozonu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 10 lipca 1975 r. w sprawie I CR 356/75 „Prawo człowieka do nieskażonego środowiska biologicznego i do zaspokojenia uczuć estetycznych pięknem krajobrazu może być chronione środkami przewidzianymi w art. 24 k.c. Należy jednak zauważyć, iż w orzecznictwie sądów pojawiają się poglądy, iż warunkiem przyznania zadośćuczynienia jest zaistnienie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.Katalog dóbr osobistych nie ma charakteru stałego, jest zmienny i zależy od stosunków społecznych, zatem przy kwalifikacji określonego prawa jako dobra osobistego należy posługiwać się nie tylko kryterium subiektywnym, ale również obiektywnym, odwołującym się do przyjętych w społeczeństwie ocen. Tymczasem powszechnie znany jest fakt, że nastąpił – i rośnie – wzrost świadomości społecznej dotyczącej jakości powietrza oraz jej znaczenia dla codziennego funkcjonowania człowieka./PS